एक्लै बस्छु, शब्दहरूको जङ्गलमा
धुवाँसरी हराउँछु, आफ्नै मनको सहरमा।
बाहिर उज्यालो, भित्रको अँध्यारो
स्वप्नहरू हराउँछन्, कल्पनाको सागरमा।
भीडमा जान्छु, अनुहारहरूको नदीसँगै
सागरभित्र हराउँछु, आफ्नै सोचको परिधिमा।
सबै हँसिरहेका छन् मेरो जिजीविषामा
म खिन्न हुँदै
सम्बोधन गर्दै, मौनतासँग ठिङ्ग उभिँदै
बिलुप्त संसारको एक कुनामा
अँध्यारो पर्दा घम्लङ्ग ओढेर बाँचिरहेछु।
आखिर म, जसरी पनि हराइरहेको छु
धेरै प्रश्नहरू, उत्तर खोज्दै भौँतारिरहेको छु।
अर्को मोडमा के छ? के भेटिन्छ यो आत्मामा ?
कहाँ छ मेरो सपना? कहाँ छ मेरो ममता?
सायद खोज्दैछु, एउटा परिचयको रेखा
भीडले चिनोस्, त्यो भन्दा बढी
म आफैंले चिनौं, म को हुँ।
म मान्छे हुँ कि, कुनै प्रतिछायाँ?
सत्य खोज्दै, अविराम म यस यात्रामा।
पहिचान खोज्दा, हराइरहेको छु
आफ्नै छायाँमा, आफैसँग पनि।
कहिले रुद्रझरी, कहिले बिनासार
जीवनको यात्रामा, हराइरहेको छ विचार।
आफ्नो अनुहारमा, आँसुका धर्काहरू
मुस्कानको नक्कल, गरिरहेको छु निरन्तर।
एक्लै भै अडिएको, एउटा अलमलको रुखमा
बाँधिएको छु, समयको जालमा।
मानवता खोज्दै, मानवभित्र हराएको छु
आफ्नै संवेदनामा, भावनाहरू छरिरएको छु।
भीडले देख्ने, त्यो भन्दा गहिरो
आफ्नै अन्तरमा, म छु गुम्सिएको, लुकेको।
कहाँ छ पहिचान? कहाँ छ मेरो नाम?
शायद हराएको छु, आफ्नै परछाइमा।
पग्लिरहेको छु, हिउँजस्तो अच्युत
आफ्नै भावना, जसले बनाएको खूट।
आफ्नै बाटो खोज्दा, हराइरहेको छु
भीडसँग पनि, आफैसँग पनि।
सपना खोज्दै, बिस्तारै परालजस्तै जल्दै
हावा सँगै उड्दै, कतै अनन्तमा हराउँदै।
केही सोच्दै, केही प्रश्नहरू बटुल्दै
जीवनको यात्रामा, सधैं हराउँदै।
कोही बुझ्छ कि, कोही अनभिज्ञ
मैले चिन्ने सत्य, मेरो आफ्नै भित्र।
तर, एकदिन हुनेछ, नयाँ उज्यालो
म आफैंलाई पाउँछु, त्यो सत्यको पालो।
भीडले चिनोस्, त्यो भन्दा बढी
म आफैंले चिनौं, म को हुँ।
हराएर पनि, फेला पार्नुपर्ने
जीवनको अर्थ, अन्तर्मनको सुन्दर बगैंचामा।
नभएको कुरा, गरिन्छ पुरा
जब आत्माले जान्छ, म सधैं छु यहाँ।
Ghumante_यात्री
